Voor ieder kind het beste onderwijs. Dat geweldige ideaal leek in 2014 binnen handbereik toen in Nederland passend onderwijs werd ingevoerd. Op papier regelde een nieuwe wetsaanpassing voor ieder kind een passende plek. Maar in de praktijk kwamen er nieuwe problemen en organisatorische obstakels. Nu, vijf jaar na de invoering, hapert het systeem nog altijd en groeit de kritiek.
Was de ingrijpende onderwijsvernieuwing achteraf gezien wel een goed idee? Waren de aarzelingen over de uitvoerbaarheid terecht? Kunnen bestuurders, politici en onderwijsorganisaties sturen waar dat noodzakelijk is? Anders gezegd, zijn kinderen, ouders en leraren er eigenlijk iets mee opgeschoten?
